BASHIN – Four Noble Truths
CD 2011
Athanor Records [ATNR 039]
PL: Francuskojęzyczne sample w otwierającym płytę “Dukkha” mogą przywodzić na myśl Les Joyaux De La Princesse, ale nie jest to do końca dobry trop. Jakkolwiek pewne punkty zbieżne są – oprócz wspomnianych głosów, także urywki starych pieśni i swego rodzaju schyłkowo – dekadencka atmosfera powodują, że fale, na których nadaje Francuz i te rosyjsko – japońskie z rzadka, ale co jakiś czas się przenikają. Poza tym jednak jest zupełnie inaczej, po, powiedzmy, żałobnych czy elegijnych klimatach pozostaje ledwie wspomnienie, na “Four Noble Truths” rządzi jednak mrok i groza.
Mimo to, nie spodziewałbym się po SHINKIRO takiej muzyki, zawsze jednak orientalny charakter tego projektu dawał o sobie, w mniejszym lub większym natężeniu, znać. Czy to na “solowych” płytach Manabu, czy współpracy z Empusae. “Four Noble Truths” to jednak bardzo “europejska” płyta. Przyznaję, nie umiem tego nawet do końca scharakteryzować słowami, to się czuje podskórnie. Może tym razem to Igor z BARDOSENETICCUBE był postacią wiodącą podczas tworzenia “Czterech Szlachetnych Prawd”? Jedynie w trzecim “Nirodha” przebija się gdzieś z trzeciego planu dalekowschodnie pochodzenie jednego z kolaborantów. Nieważne. Najistotniejszy jest fakt, iż obaj panowie stworzyli niemalże wzorcowy przykład dark ambientu z naciskiem położonym na ten pierwszy człon. Dzieje się tu naprawdę mnóstwo interesujących rzeczy, czasem mam wrażenie, że zarówno Rosjanin, jak i Japończyk nagrali po prostu swoje utwory oddzielnie, a potem nałożyli jeden na drugi, gdyż mnogość wątków muzycznych, poukrywanych smaczków, ścieżek jest imponująca. Metaliczne stukoty, pełznąca ciemność, organiczne przestrzenie, zatrzęsienie sampli, tu kawałek Lustmorda, tam odrobina Nordvargra, jeszcze gdzie indziej Raison d’Etre, Sephiroth czy Terra Sancta, a także motywy charakterystyczne dla macierzystych projektów obu dżentelmenów. Przy czym każdy taki element płynnie przeplata się z pozostałymi, przenikają się jeden przez drugi, tworząc konstrukcję misterną niczym pajęczyna utkana przez wyjątkowo cierpliwego pająka. Posłuchajcie choćby jak cudownie rozwija się “Samudaya” od lekko zindustrializowanego ambientu do niezwykłych, głębokich, smagających twarz wilgotnym wiatrem atmosfer. A całość jest zdecydowanie mroczna i wilgotna, pozbawiona jasno wyklarowanej melodii (bo te same w sobie są, tyle że subtelnie wplecione pomiędzy pozostałe elementy całej tej muzycznej układanki), ale przestrzenna i koniec końców monumentalna. To jeden z tych albumów ambientowych, których nie da się słuchać po cichu jako muzycznej tapety. Aby wyciągnąć całą esencję “Four Noble Truths” należy poświęcić mu całą uwagę. BASHIN odwdzięcza się za to z nawiązką.
Bardzo podoba mi się ta płyta. Cieszę się, że Igor i Manabu nie pamiętają już o Mandżurii, a wyspami Kurylskimi podzieliliby się najchętniej po połowie. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś popracują razem, a na razie pozostaje mi się delektować “Four Noble Truths”.
—
ENG: French samples on the opening track, “Dukkha”, could remind a bit about Les Joyaux De La Princesse, but this is not the very best clue. Although there are some similarities – beside these mentioned voices, also the snippets of old songs and kind of “fin de siecle”- decadent atmosphere make that the musical vibrations emited by Eric Konofal and these made by Russian-Japanese duo, rarely, but from time to time intermingle with each other. Later though things on “Four Noble Truths” go in different direction – only memory remains of these mournful, elegiac moods, and we are left with darkness and horror.
Still, I wouldn’t expect such sounds of SHINKIRO. Oriental character of this project sometimes more intense, sometimes less, but always was present in its music. And it doesn’t matter whether it was Manabu’s solo work or collaboration with Empusae or Contagious Orgasm (Kotodama). Yet “Four Noble Truths” is very “European” record. I have to admit that I can’t really describe it with words, I can feel it on rather subconscious level. Perhaps this time Igor of BARDOSENETICCUBE was kind of “leading figure” during the process of making “Four Noble Truths”? Only in third track called “Nirodhha” the orient origin of one of the collaborants can be noticeable somewhere in the background. But this is not so important. The most important thing is that both gentelmen created almost model example of dark ambient (with the emphasis on the first element of this name). Lot of interesting things happen there, sometimes I have an impression that both guys just recorded their tracks separately and later overlapped one on the other, because a multitude of musical themes used in the tracks, tiny sound jewels hidden inside of them is simply impressive. Metallic clatters, creeping darkness, organic soundscapes, abundance of samples, here the piece of Lustmord, there a little of Nordvargr or Raison d’Etre, Sephiroth or even Terra Sancta and the musical motives characteristic for main projects of Manabu and Igor. And each element smoothly interwines with the others, pass one through another creating an intricate design like a spider’s web woven by an extremely patient spider. Just listen how wonderfully “Samudaya” is evolving – from slightly industrialized ambient to deep astonishing atmospheres which are like a cold, moist wind which lashes my face. The whole thing is definitely dark and damp, without any clear melodies (though there are melodies, but they’re subtly interwoven between all the other elements in this musical puzzle), but at the same time it’s full of space and all in all extremely monumental. It’s not one of those ambient albums which you can listen at a low volume, as musical wallpaper. To extract the essence of the “Four Noble Truths” you have to devote all your attention to it. But BASHIN will pay you back with interest.
I really like this album. I’m glad that Igor and Manabu already forgot about Manchuria and would share Kuril Islands fifty-fifty. I also hope that they will work together again in the future, but until then I’ll just enjoy “Four Noble Truths”
Santa Sangre 