NAEVUS – Perfection Is A Process
CD 2004
Old Europa Cafe [OECD 068] / Operative Records [OP 007]
Dzisiaj może o czymś starszym, klasycznym nieomal, lecz wciąż robiącym dobre wrażenie. W oczekiwaniu na nową płytę NAEVUS, do wydania której jest zdecydowanie bliżej niż dalej, przypominam sobie starsze materiały, w tym właśnie “Perfection is a Process” wspólnie wydaną przez Operative Records i Old Europa Cafe w 2004 roku.
Trochę to noise’owe otwarcie może zmylić, bo piosenki NAEVUS bazują z reguły na melodii i standardowym, że tak to ujmę, instrumentarium. I to się tyczy pozostałych piosenek, choć fakt faktem, że praktycznie każda kolejna różni się od poprzedniej w stopniu bardziej niż znaczącym, a najważniejszym, choć nie jedynym spoiwem łączącym wszystkie utwory od pierwszego do ostatniego jest charakterystyczny, nie zawsze trafiający we właściwe nuty, ale w pewien dziwny sposób ujmujący wokal Lloyda Jamesa. No bo popatrzmy: taki “Retreat” charakteryzuje się mocnym, marszowym rytmem i raczej posępną atmosferą. A zaraz po nim następuje “Don’t Boil (version two)”, zwiewny i eteryczny, w którym gdzieś pobrzmiewają mi echa “A Pocket Size Sun” Tiamatu. Dalej fenomenalny, po prostu rockowy “Clay Hats”, neofolkowa ballada “South Bank”, brudny, surowy punk, stanowiący nieomal wehikuł czasu i przestrzeni: Anglia, przełom lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych to “Look to the State”. Określenie “pogodny” jest ostatnim, jakim można by obdarować “New Featureless List”, utwór brzmiący jak spowiedź samobójcy. Za to taka właśnie pogodna melancholia cechuje nieco “czerwcowy” “Voice in a Bin”, choć pomrukujący sobie w tle bas Joanne Owen a później również gitara Grega Ferrari dbają o to, żeby nie zrobiło się zbyt milutko. Wraz ze “Scribbler” zataczamy hałaśliwą pętlę do początku płyty – gdzieś między dźwiękami przekrada się też element groteski. A wieńczący płytę “Afters” to prawdziwie “naevusowy”, folk-rockowy hymn.
Wydawałoby się, że takie nagromadzenie różnych nastrojów może zaszkodzić spójności płyty, ale nic z tych rzeczy. Zresztą co ja się będę wysilał, każdy kto zna NAEVUS, a zakładam, że większość zaglądających na Santa Sangre przynajmniej kojarzy tę nazwę, doskonale wie, że jest to zespół o na tyle charakterystycznym brzmieniu, niepodrabialnym wokalu i tym “czymś” pomiędzy nutami, że nieważne czy folkuje, czy ucieka w rockowe obszary albo eksperymenty – tak czy owak zawsze wiadomo, że to Lloyd i Joanne stoją za tymi dźwiękami. A “Perfection is a Process” w całości składa się na moją drugą ulubioną, zaraz po “Truffles of Love” a tuż przed “Silent Life”, płytę.
Santa Sangre 
Jako osóbka regularnie zaglądająca na SSM, oznajmiam, iż Naevus to jeden z moich ulubionych, niszowych, neofolkowych projektów. Dobrze że ktoś pokusił się o zrecenzowanie jednej z płyt tegoż. Mnie akurat wokal Jamesa odpowiada. By the way: jego życiowa partnerka to niezwykle sympatyczna i cholernie seksowna kobietka. Trzymam kciuki za jej solowe przedsięwzięcie o wdzięcznej nazwie Dry Greed. Polecam.
Znaczy mi też jego wokal odpowiada, ale nie powiedziałbym o nim, że ‘technicznie’ jest jakiś zaawansowany. A Dry Greed nie znam, ale się zapoznam skoro warto…
Wiesz, na razie dorobek p. Braun zamyka się w jednym utworze i kilku próbkach, a moja rekomendacja wynika bardziej z sympatii do tej osoby aniżeli wirtuozerii jej muzycznych dokonań..
Jeżeli chodzi o głos partnera Edel, to w żadnym razie nie można go nazwać bożyszczem mikrofonu, acz słucha się stosunkowo przyjemnie. Twórczość samego Naevus trudno jednoznacznie określić, bowiem z płyty na płyty brzmi inaczej. Może dlatego z nutką zniecierpliwienia oczekuję nowego krążka.