STEVEN SEVERIN – Vampyr
CD 2012
Cold Spring Records [CSR170CD]
autor recenzji / reviewed by: stark
PL: Steven Severin przede wszystkim dał się poznać jako założyciel i podpora Siouxie & The Banshees. Po rozpadzie tego zespołu nie porzucił bynajmniej muzycznej ścieżki zajmując się m. in. produkcją i działalnością wydawniczą (w swojej wytwórni, RE: wydał m.in. trzy płyty Alana Moore’a autora komiksu “Watchmen”). No i wciąż tworzy Steven kolejne płyty, zgoła jednak odmienne od tego, co proponował wraz z Siouxie Sioux przez prawie dwadzieścia lat. W innym przypadku trudno byłoby mu znaleźć kawałek miejsca dla siebie na naszej stronie.
“Vampyr” to trzecia część serii “Music For Silents”, w której Severin daje upust swej miłości do kina niemego. Po swojej muzycznej interpretacji “Blood Of A Poet” Jeana Cocteau, nadszedł czas na autorski soundtrack do klasyka Carla Theodore’a Dreyera zatytułowanego właśnie “Vampyr”. Choć to film reżysera pochodzącego z Danii,stanowi on jedno ze szczytowych dzieł nawiązujących do ekspresjonizmu niemieckiego, choć w czasie, kiedy film powstał, jego odbiór był raczej negatywny. Oglądałem dzieło Dreyera kilkanaście lat temu i pamiętam, że zrobiło na mnie spore wrażenie klimatem grozy nie tyle kreowanym poprzez dosłowny mrok i ciemność, lecz poprzez swego rodzaju blady oniryzm, strach kryjący się za mglistą zasłoną oddzielającą sen od jawy.
Steven Severin nie bawi się w żadne dźwiękowe eksperymenty prezentując mocno ilustracyjny dark ambient zwarty stylistycznie, ale jednocześnie operujący szerokim wachlarzem atmosfer. Płyta zawiera piętnaście utworów, albo raczej impresji. Ekspresjonistycznych impresji, że tak powiem, każda odpowiadająca konkretnej scenie z filmu. Nie ma sensu opisywać każdej sekwencji po kolei, tym bardziej, że utwory są z reguły dosyć krótkie, ale warto zwrócić uwagę na swobodę z jaką muzyk szafuje nastrojami nie tylko na przestrzeni całej płyty, ale nawet w obrębie jednego utworu. Weźmy jako przykład “Poison/Aftermath” w którym mroczny, minimalistyczny klimat urywa się nagle, a na jego miejscu pojawia się smutno – naiwna, prosta melodia grana chyba na dziecięcych cymbałkach. I co ciekawe, to nie razi. W każdym momencie czasu trwania płyty Severin utrzymuje swoją wyobraźnię w ryzach, nie idąc na całość, lecz dbając o koherentność materiału. Płyty, która jest jak wspomniany film. Raczej budząca niepokój niż strasząca. Będąca bardziej jak cień majaczący na ścianie i znikający za rogiem niż blady dżentelmen w czarnej pelerynie transformujący się w nietoperza.
A moje ulubione utwory na płycie, to właśnie te, w których muzyk ucieka od klimatów, które można określić jasno, jednym słowem, stawiając bardziej na niejednoznaczność. “Allan’s Theme” kusi i mami obiecując niezwykłe doznania, ale gdy wrota starej posesji się za nami zamkną, odwrotu już nie ma. “They Are Murdering Him” to raczej zapowiedź morderstwa, niż sam ów czyn. “Leoné Summoned” jest jak kropla wampirzej krwi na języku i zachłyśnięcie się wizją wiecznego życia. Chyba najpiękniejszy fragment płyty. Ten oraz “Bloodwork”, poniekąd jego niesamowita kontynuacja.
Cold Spring Records stanęło na wysokości zadania. Nie dość, że wydali płytę kogoś z zupełnie innego muzycznego świata, to na dodatek nie jest to sztuka dla samej sztuki, ale kawał naprawdę dobrej, sugestywnej roboty. Ja w każdym razie mam zamiar obejrzeć sobie wkrótce “Vampyra” z rzeczonym podkładem dźwiękowym życząc jednocześnie Stevenowi kolejnych udanych mariaży dark ambientu i kina niemego.
—
ENG: Steven Severin primarily established himself as the founder and mainstay of Siouxsie & The Banshees. After the collapse of the band he hasn’t abandoned the musical path, being engaged among other things in production and releasing activities (his label, RE:, has released three albums by Alan Moore, author of the “Watchmen” graphic novel). And he still records personal albums, although quite different from what he used to offer along with Siouxsie Sioux for almost twenty years. Otherwise, it would be difficult for him to find a tiny piece of space on our website.
“Vampyr” is the third part of the “Music For Silents” series, where Severin gives vent to his love of silent films. After his musical interpretation of Jean Cocteau’s “Blood Of A Poet” it’s time for a soundtrack of Carl Theodore Dreyer’s classic “Vampyr”. Although the director came from Denmark, I guess I could describe the film as one of the top achievements referring to German expressionism, but in the time when it was made, its reception was rather negative. I watched Dreyer’s work several years ago and I remember that it made quite an impression on me, not so much through the atmosphere of horror created by literal darkness, but through a kind of pale oneirism, through the fear hiding behind the misty veil that separates dreams from reality.
Steven Severin is not interested in sound experimentation – he presents a highly illustrative, cohesive dark ambient style, at the same time operating a wide range of atmospheres. The album contains fifteen tracks, or should I say, impressions. Expressionist impressions, so to speak, each corresponding to a particular scene from the film. It makes no sense to describe each track one after the other, all the more so because the songs are usually quite short, but it is worth noting the easiness with which the artist shuffles the moods not only on the entire disc, but even within the scope of one song. Take as an example “Poison / Aftermath”, where the dark, minimalist atmosphere stops abruptly, and in its place appears a sad, naive, simple melody played on cymbals. And interestingly enough, it isn’t offending. Severin keeps his imagination on hold all the time, not going all the way, ensuring the coherence of the material. The album is like the film mentioned above. Rather uneasy than frightening. More like a looming shadow on the wall, disappearing around the corner, than a pale gentleman in a black cape transforming into a bat.
My favorite songs on the album are those where the musician escapes from the atmosphere, not those which are clear, that can be described with one word, but the more ambiguous ones. “Allan’s Theme” is tempting, promising extraordinary experiences, but when the gates of the old mansion close behind us, there is no turning back. “They Are Murdering Him??” is the announcement of a murder rather than the action itself. “Leone Summoned” is like a drop of vampire blood on the tongue, and choking on a vision of eternal life. In my opinion the most beautiful part of this work along with “Bloodwork”, in a sense its incredible follow-up.
Cold Spring has risen to the occasion. Not only did they release the album of someone from a completely different musical world, but in addition it’s not art for the sake of art, but a piece of really good, evocative work. In any case, I’m going to watch “Vampyr” with this soundtrack soon, wishing Steven a series of consecutive successful marriages of dark ambient and silent movies.
Santa Sangre 