BVDUB & IAN HAWGOOD – The Truth Hurts [PL/ENG]

BVDUB & IAN HAWGOOD – The Truth Hurts
CD 2011
Nomadic Kids Republic [001]

autor recenzji / reviewed by: stark

PL: Nie jestem w tej chwili w stanie stwierdzić, która to w kolejności płyta tego niezwykłego artysty. Brock wydaje kolejne materiały wręcz taśmowo, natomiast ja stawiam sprawę jasno: jego wrażliwość trafia do mnie. Ujmuje mnie prosty, dotykający najbardziej podstawowych treści przekaz. Żal za utraconą miłością, tęsknota za dzieciństwem, czasami kiedy wszystko było mniej skomplikowane, poszukiwanie sanktuarium spokoju, odrobiny samotności i zadumy wewnątrz wielomilionowej metropolii. Zetknąłem się ze zdaniami, że Brock wciąż gra to samo – to krzywdząca opinia. Z płyty na płytę może rozwój nie jest tak widoczny, ale na przestrzeni całej dyskografii widać, że muzyk mając wypracowaną bardzo solidną podstawę, której trzyma się zawsze, stara się szukać, eksplorować, raz wychylając się bardziej w stronę ambientu, innym razem odważniej stosując elementy rodem z muzyki dub, techno, post-rocka, popu, a czasem nawet implementując czyste, akustyczne brzmienia wewnątrz swojej cyfrowej przestrzeni auralnej.

“The Truth Hurts” Brock stworzył wraz ze swoim wieloletnim przyjacielem Ianem Hawgoodem. Ian kojarzony jest głównie jako właściciel znakomitej wytwórni Home Normal oraz jej sióstr (Nomadic Kids Republic, Tokyo Droning), czasem jednak bawi się też, z dobrym zresztą skutkiem, w tworzenie muzyki, tak jak w tym właśnie przypadku.

W tych czterech długich utworach Bvdub wciąż pławi się w eterycznym, choć bogatym brzmieniowo melancholijnym ambiencie, tym razem unikając w zasadzie wycieczek w bardziej rytmiczne rejony. “Nothing You Want Will Ever Come True” rozpoczyna się postrockowym pejzażem, który szybko rozmywa się jak krajobraz za smaganą deszczem szybą. Kolejne cykle wzbogacane są o dodatkowe elementy, każdy z nich wzmaga uczucie pochłonięcia przez muzykę, wniknięcia w nią duszą i ciałem – niebiańskie wokalizy, ciepłe, melancholijne plamy dźwiękowe i pomimo uczucia niezwykłej przestrzeni, szczelne wypełnienie każdej luki w strukturze utworu, co przy zamknięciu oczu sprawia, że czuję jakby muzyka separowała mnie od świata zewnętrznego, otaczała mnie kokonem zapewniając spokój i bezpieczeństwo. Za sprawą “Beauty Is In The Eye Of The Pretender” czuję chłodny i wilgotny wiatr na twarzy, siedząc na pustej plaży wieczorem, za plecami mając błyskające światła wielkiego miasta, przed sobą tylko bezkres oceanu. Cudowne wokalizy, chyba jeszcze piękniejsze niż w pierwszym utworze, pojedyncze dźwięki gitary akustycznej i wszechobecna syntezatorowa błogość.

Zaskakująco rozpoczyna się “Lie In Lone”, prostolinijna akustyczna ballada, na wpół mruczący, na wpół szepczący wokal i… syntezatorowe macki oplatające bardziej tradycyjne brzmienia, ostatecznie w całości je wchłaniające,  w drugiej połowie przygniatając nieomal “heckerowskim” ciężarem. Za to finał, “Your Grand Finale (A Theater Of One)” jest majestatyczny i piękny, powolne cykle, niczym fale przypływu w równych odstępach obmywające brzeg, kuszące swym głosem syreny, dzwoneczki. Rozkosz.

Gdy jechałem ostatnio autokarem kilkanaście godzin nocą, to właśnie Bvdub towarzyszył mi w słuchawkach przez cała podróż. Ta płyta i jeszcze kilka innych. I dzięki tej muzyce zapomniałem o niewygodzie, o tym, że nogi mi drętwieją i boli siedzenie. Za to, kiedy wyglądałem przez okno, światła samochodów jadących z naprzeciwka oraz soniczne pejzaże Brocka, opowiadały mi prawdziwie magiczną historię. Spróbujcie, jeśli będziecie mieli okazję.

—

ENG: I am not able to say exactly which album of this remarkable artist this is, in terms of the order of his releases. I’m a little at a loss, because the release process of Brock’s new albums somehow reminds me of a mass production, but I have to put it loud and clear: his sensitivity and straightforward message, touching the most basic of contents, find a way to my soul. Regret for lost love, longing for childhood and the times when everything was less complicated, seeking a sanctuary of peace, a bit of solitude and reflection inside an overcrowded metropolis.

I have read opinions claiming that Brock is still playing the same thing – I see them as unjust opinions. Between two albums released one after another the development is not as visible, but over the entire discography, his evolution can be seen very clearly; with a very solid foundation, which is always maintained, Brock tries to explore his boundaries, at one time leaning more towards ambient, at another boldly using elements extracted from dub, techno, post-rock, pop, and sometimes even implementing clean, acoustic sounds in his digital aural space.

Brock created “The Truth Hurts” with his longtime friend Ian Hawgood. Ian is mainly involved as the owner of the excellent label Home Normal and its sisters (Nomadic Kids Republic, Tokyo Droning), but he also composes music sometimes, with a good effect as you can see in this particular case. In four long tracks Bvdub wallows in ethereal, but sonically rich melancholic ambient, this time basically avoiding excursions in more rhythmic areas.

“Nothing You Want Will Ever Come True” begins with a post-rock soundscape that quickly fades as a landscape behind some rain-lashed window. The subsequent cycles are enriched with additional elements, each of them increasing the feeling of absorption by the music, penetrating into it with heart and soul – the heavenly vocals, warm, melancholic sound stains, and despite the feeling of transcendental space, the tight filling of every gap in the structure of each song; with my eyes closed it makes me feel as if I’m separated from the outside world by music, as if it envelops me in a cocoon that provides me with peace of mind and safety. In “Beauty Is In The Eye Of The Pretender” I feel the cold and damp wind on my face, while I’m sitting on an empty beach at night, behind me the flashing lights of some unnamed big city, and only the immensity of the ocean extending in front of me. Wonderful vocals, perhaps even more beautiful than those in the first track, the lone sounds of acoustic guitar and synth spread their bliss everywhere.

“Lie In Lone” begins in a quite surprising manner, with a straightforward acoustic ballad, half murmuring, half whispering vocals and then synth tentacles wrapping around the more traditional sounds, eventually absorbing it all, crushing in the second half in an almost “heckeresque” feeling of oppressiveness. But the finale, “Your Grand Finale (A Theater Of One)” is majestic and beautiful; slow cycles, like tidal waves washing on the shore at regular intervals, the seductive voices of sirens, bells. Delight.

A few weeks ago I was travelling by bus, several hours into the evening and night. It was Bvdub who accompanied me in my headphones during the whole trip – this album and a few others. And thanks to this music I forgot about the discomfort, the fact that my legs were going numb etc. Instead of that when I looked out the window, the lights of oncoming cars and Bvdub’s soundscapes were telling me a really magic story.

Nomadic Kids Republic