ROSE ROVINE E AMANTI – Giorni Di Splendore E Sole
CD 2012
RREA – 01
autor recenzji / reviewed by: stark
PL: Rose Rovine E Amanti to zespół dla mnie wyjątkowy. Ani nie podzielam ich światopoglądu, ani nie uważam neofolku za gatunek znajdujący się w pełnym rozkwicie – to raczej umierający zwierz, który sporadycznie stara się jeszcze cokolwiek sensownego wykrztusić. A mimo to muzyka Damiano znowu mnie zachwyca.
Ponad trzy lata minęły od momentu, kiedy Róże, Ruiny i Kochankowie po raz ostatni zaszczycili świat swoim oficjalnym wydawnictwem. Poprzednia płyta, “Demian”, nie do końca spełniła moje oczekiwania, piosenki na niej zawarte, choć niezłe, nie miały tej świeżości i ujmująco południowej atmosfery, jak “Rituale Romanum” chociażby. Mimo to byłem ciekaw nowej płyty. Jak sobie poradzą po opuszczeniu Cold Spring? Czy wrócą do najwyższej formy?
No pewnie, że wrócili. Nie jestem jeszcze w stanie stwierdzić czy “Giorni Di Splendore E Sole” to najlepsza płyta Rose Rovine E Amanti, jeszcze trochę czasu musi upłynąć zanim będę mógł z pełną świadomością wydać taki werdykt, ale coraz mocniej skłaniam się ku tej opcji. Już na “Demian” Mercuri śmiało sięgał w stronę rocka, naznaczając akustyczną zwiewność elektrycznym pazurem. Tam od czasu do czasu wyczuwałem pewien dysonans między jednym a drugim obliczem RREA. Z kolei tutaj mam wrażenie, że muzyk znalazł złoty środek doskonale wyważając delikatność oraz drapieżność tworząc jednocześnie znakomite kompozycje, które zapadają w pamięć już po pierwszym przesłuchaniu. Choć to akurat zawsze było mocną stroną Włochów.
Może więc słówko o najpiękniejszych momentach na płycie: “Rain” to wspaniała, pełna lekkości i swobody, przebojowa piosenka, w której Damiano udowadnia, że rozwinął się nie tylko jako instrumentalista, ale i wokalista. W “Holy Mary Protect My Child” całkiem udanie podrabia manierę Davida Bowie. Niszczy końcowa część płyty, “Europa Is Calling Me” jest tak niesamowicie chwytliwe, że aż sam mam ochotę wzywać Matkę wraz z Damiano. Dalej wykorzystują poezję Percy’ego Byshe Shelley’a w pełnym pasji utworze, w którym mruczany refren przywodzi na myśl muzyczną poetykę charakterystyczną dla Ennio Morricone. W podobnej manierze, choć z większym pazurem utrzymany jest “The Story Of The Tiny Pure Judith”. Świetny numer. A zamykający płytę utwór tytułowy mógłbym nazwać hymnem Rose Rovine E Amanti, znakomicie podsumowującym wszystko to, co mogliśmy usłyszeć na “Giorni Di Splendore E Sole”.
Znakomita płyta. Włosi odważnie wykraczają poza neofolkowe ramy, nie bojąc się przebojowości, ale jednocześnie nie tracąc nic ze swojej atmosfery. I nieistotne, czy ktoś tu jest “pieszczoszkiem papieża” (copyright by Tony Wakeford), czy nie. Ważne, że muzyka mówi sama za siebie.
—
ENG: Rose Rovine E Amanti is a very special band for me. I do not share their religious outlook, and I also don’t consider neofolk as a genre in full bloom. On the contrary, it is to me a dying beast which occasionally attempts to communicate something meaningful. And yet, Damiano’s music has impressed me once again.
More than three years have passed since the moment when the Roses, Ruins and Lovers graced the world with an official release. The previous album, “Demian”, didn’t quite meet my expectations – the songs, though still good, did not have the freshness and charmingly southern atmosphere of the ones on “Rituale Romanum”. Nevertheless, I was curious about the new album. How have they managed after leaving Cold Spring? Have they returned to top form?
Of course they did. I am not yet able to determine whether “Giorni Di Splendore E Sole” is the best RREA album to date, as some period of time must elapse before I can give such a verdict with full awareness, but I’m more and more inclined towards this opinion. Already on “Demian” Mercuri was boldly reaching into rock music by marking acoustic delicacy with electric claws. But on that album I occasionally sensed a certain dissonance between the two of Rose Rovine E Amanti’s aspects. On the contrary, I feel that here the musicians have found the golden mean by balancing perfectly between the subtle and wild side of their music. And of course they created some excellent compositions, which are engraved in the listener’s memory after the first listen, but this was always the strong value of the Italians.
So maybe a few words about the most beautiful moments on “Giorni Di Splendore E Sole”: “Rain” is a wonderful, almost hit song full of lightness and ease; Damiano proves here that he has developed not only as a musician, but also as a singer. In “Holy Mary Protect My Child” he imitates David Bowie’s manner of singing quite successfully. The final part of this release is a killer. “Europe Is Calling Me” is so incredibly catchy that I want to sing and call the Mother alongside Damiano. Later on, they use Percy Bysshe Shelley’s poetry in a passionate song where the vocalised chorus is reminiscent of the musical poetics of Ennio Morricone. The next track, “The Story Of The Tiny Pure Judith” is maintained in a similar, though a bit more wild manner. Great track. The closing part of the album could easily be called Rose Rovine E Amanti’s hymn that perfectly summarizes everything we hear on “Giorni Di Splendore E Sole”.
Excellent album. The Italians are not afraid to venture beyond the frames of neofolk, creating really catchy music, yet without losing anything of its atmosphere. And it doesn’t matter at all whether it has to do with “Pope cuddling” (copyright by Tony Wakeford) or not. The important thing is that the music speaks for itself.
Santa Sangre 