MATHIAS GRASSOW – Dämmerung
CD 2012
gterma [gterma008]
autor recenzji / reviewed by: stark
PL: Nie znam niemieckiego, ale wiem, że Götterdämmerung znaczy “zmierzch bogów”, więc za pomocą godnej Sherlocka Holmesa dedukcji doszedłem do wniosku, że tytuł jednej z najświeższych płyt Mathiasa Grassowa, “Dämmerung”, oznacza “Zmierzch”. Po przesłuchaniu albumu okazało się, że nie ma on na szczęście nic wspólnego z piękną Bellą i tajemniczym Edwardem. Okazało się też, że to jedna z najpiękniejszych płyt w bogatej dyskografii Niemca.
Szwedzki label gterma wydał niedawno kilka dzieł Grassowa. Wszystkie są na niebotycznie wysokim poziomie, wszystkie mogę postawić w jednym rzędzie z klasykami typu “Himavat”, “Transpersonal” czy “Expanding Horizon” (z Alio Die). Najczęściej towarzyszy mi jednak “Dämmerung”, płyta dedykowana tej właśnie porze dnia, kiedy słońce skrywa się za horyzont, stara się opierać jeszcze nadciągającej ciemności, ustępując jednak i pozostawiając jedynie ciemnozłotą zorzę wieczorną daleko na niebie. Już pierwszy utwór “Fading Light” uderza potęgą brzmienia. To jedna z tych płyt, których należy słuchać głośno, ona nie powinna zlewać się z tłem, niezauważalnie wtopić się w dźwięki otoczenia. To muzyka, która owo otoczenie wypełnia całą sobą.
“Niknące Światło” obezwładnia kilkuwarstwowym organicznym dronem, gdzie żywioły wody i powietrza suną ku uciekającemu słońcu, żegnane kojącym dźwiękiem cykad. Jeżeli dźwięk bądź muzyka miałyby oddawać potęgę Natury, to mamy z tym do czynienia w przypadku tego utworu. Następnie dwadzieścia minut to “Bed of Clouds”, “Łoże Chmur”, w którym sunąca masa dźwiękowa przybiera nieco cieplejsze, choć w pewnym sensie także tęskne i melancholijne brzmienie – gdzieś tam słychać pod jego warstwą, głuche, basowe pomruki, niczym szalejąca burza dziesiątki kilometrów dalej. W żadnym momencie nie zakłócają one hipnotyzującej atmosfery utworu. W “Setting Sun” ta niezwykła soniczna fala płynąca na przestrzeni całej płyty, wycisza się odrobinę, dając od czasu do czasu dojść do głosu jaśniejszej poświacie dźwiękowej, jak gdyby ostatnie promienie słońca kurczowo starały się uchwycić nieba i pozostać po tej stronie horyzontu. “Last Rays” żegna solarną aurę pozostawiając ciemne, zdobione gwiazdami niebo podczas bezwietrznej nocy. Wyciszony, ale tchnący pewnym podskórnym niepokojem fragment płyty. “Nightfall” to już panująca ciemność, nawet gwiazdy gasną, zwyczajnie i po cichu jak u Arthura C. Clarke w “Dziewięciu Miliardach Imion Boga”. Płytę wieńczy “Entering the Between”, wspaniały kwadrans niebiańskiego spokoju, umysłu szybującego w przestrzeni w oderwaniu od ciała. I pierwszego blasku, wschodzącego nieśmiało, rozpoczynającego nowy cykl.
Naprawdę niezwykła płyta, której dopełnieniem jest skąpana w złocie i czerwieni wkładka przedstawiająca kilka pięknych zdjęć związanych z tematyką płyty. To coś więcej niż muzyka, to prawdziwie duchowe doświadczenie.
—
ENG: I don’t know German, but I know that “Götterdämmerung” means “Twilight of the Gods”, so with some of Sherlock Holmes’ deduction abilities I figured out the title of one of the newest Mathias Grassow albums, “Dämmerung”, means “Twilight”. After listening to the album, luckily it turned out that it has nothing to do with beautiful Bella and mysterious Edward. Furthermore, it is one of the most beautiful works in the German artist’s numerous discography.
The Swedish label gterma released a bunch of Grassow albums lately – all of them on sky-high level. Even now I could put them in line with classics such as “Himavat”, “Transpersonal” or “Expanding Horizon” (with Alio Die). But my most frequent nighttime companion is “Dämmerung”, an album dedicated to this particular time of the day, when the sun hides behind the horizon, trying to resist the approaching darkness, but finally surrenders leaving only a dark-gold afterglow far away on the sky. From the very beginning of “Dämmerung” Grassow strikes with a tremendous sound wave. This is one of those ambient releases that should be played loud instead of merging with the background. This is music that fills the surroundings with all its deepness.
“Fading Light” benumbs with a massive lightly layered organic drone, where the elements of air and water flow towards the eluding sun and the cicadas sing them their farewell. If sound or music were ever to project the power of Nature, then this is the case here. The next twenty minutes is “Bed of Clouds”. Here the mass of sounds assumes a somewhat warmer, but also in a way longing and melancholic shade – somewhere in between one can hear a remote bass rumbling, like a raging storm hundreds of miles away. Yet the hypnotizing atmosphere isn’t distracted even for a moment. In “Setting Sun” the mesmerizing sonic wave which flows within the space of the whole album becomes calmer and some bright sound aura comes to voice, as if the last rays of the sun were convulsively trying to catch the sky and stay on this side of the horizon. But “Last Rays” ends this solar aura, leaving behind only the dark sky encrusted with stars during a windless night. A calm, but subconsciously uneasy part of the album. The prevailing darkness of “Nightfall” makes the stars go out without any fuss, like in Arthur C. Clarke’s “The Nine Billion Names of God”. The album is crowned with “Entering the Between”, a magnificent fifteen minutes of blissful peace where the mind is drifting in space, separated from the body. And the first rays of the sun are rising shyly, starting a new cycle.
The music on this amazing album is completed by some pictures, bathed in red and gold, related to “Dämmerung”. It’s something more than simply music, it’s truly a spiritual experience.
Santa Sangre 