SIEBEN – No Less Than All
CD 2012
Redroom [REDROOM 008]
autorka recenzji: Madame Industriale
Nigdy nie należałam do grona entuzjastów twórczości Matta Howdena. Owszem, jest kilka utworów tego pana, które darzę sympatią, czy to wydanych pod własnym nazwiskiem, czy pod aliasem Sieben, lecz sub specie aeternitatis nie żywię szczególnego zamiłowania do jego artystycznego dorobku. Sytuacji nie ratuje fakt, iż rzeczony muzyk przez wielu uważany jest za wirtuoza mojego ukochanego instrumentu. Phi! Paganiniemu nie dorasta do pięt.
Dość już pastwienia się nad skądinąd sympatycznym grajkiem z ojczyzny Ryszarda Lwie Serce. Ad rem! Na najnowsze wydawnictwo brytyjskiego skrzypka składa się dwanaście utworów, z których tylko “Transmission” nie jest kawałkiem jego autorstwa. Zgadnijcie: kto ma doń największe prawa? Niestety, muzyczna maniera cechująca kolejne albumy Sieben nie znikła, przez co w trakcie słuchania usta niejednokrotnie układają się w długie pojedyncze ziewnięcia. Wydaje się, iż sam zainteresowany ma tego pełną świadomość, dlatego też całość ograniczył do 47 minut muzyki. Zgoda, tyle jestem w stanie wytrzymać, lecz nie rokuje to powrotu do “No Less Than All” w bliżej nieokreślonej przyszłości. Oczywiście zdarzają się mocniejsze akcenty, jak otwierający krążek “Music is Light”, fantastycznie zapętlone partie skrzypiec w “Shake the Tree”, czy niepokojąca atmosfera numeru “In a Train”. Szkoda że są to jedynie potrząśnięcia mną zasypiającą ze słuchawkami na uszach. A może właśnie temu ma służyć rzemiosło Howdena?
Otrzyjcie łzy, bowiem miłośnikom takiego grania najnowsza płyta byłego członka Sol Invictus powinna przypaść do gustu. Jest tu wszystko, co bez trudu dałoby się odnaleźć na poprzednich wydawnictwach i właśnie na tym polega mój problem z recenzowanym albumem. Spodziewałam się choćby nieśmiałej ewolucji, czegokolwiek, co popchnęłoby tę muzykę do przodu, lecz srodze się zawiodłam. Pozostają jedynie koncerty, na których Matt zawsze daje z siebie wszystko i przynajmniej za to należy mu się szacunek.
Santa Sangre 