PALE ROSES – Unveiled

PALE ROSES – Unveiled
CD 2011
Rage In Eden [RAGE 79]

“True Syldavian Neofolk”. Nudnawo musi być w tej Syldawii, gdziekolwiek by się ona nie znajdowała, skoro narodową muzyką są tam te akustyczne smutki. Myślałem, że Tintin to pogodny komiks, bo zdaje się, że to na jego kartach powołano do życia tę krainę. Zostawmy to jednak i zajmijmy się muzyką. To druga płyta PALE ROSES – pierwszą rok temu wydała The Eastern Front. Wytwórnia ta niekoniecznie jest dla mnie synonimem dobrej muzyki, dlatego nie dążyłem do zapoznania się z debiutem, a i do “Unveiled” podchodziłem jak pies do jeża.

Nie jest ani tak źle, jak się spodziewałem, ani tak rewelacyjnie żebym musiał sypać sobie popiół na głowę za ten karygodny brak wiary w jakże utalentowany i błyskotliwy projekt. Grają chłopaki subtelnie, starając się – z reguły udanie – unikać niepotrzebnego patosu i próbować urozmaicić swoją muzykę nawiązaniami do innych gatunków – rock gotycki, dark wave. Nie robią tego zbyt nachalnie, oszczędnie wykorzystują swoje instrumenty i raczej delikatnie sugerują, że ich muzyczny światek nie zamyka się tylko na neofolku. Średnio mi się podoba natchniony wokalista, który chyba chciałby troszkę być jak Tibet. A same kompozycje… no nie są takie zaś najgorsze, namiastkę jakiegoś mityczno-mistycznego klimatu udaje się Francuzom czasem wytworzyć. Wiedzą jak obsługuje się gitarę akustyczną czy bas. Całościowo jednak to trochę zbyt bezjajeczna płyta, tak jak bezjajeczna wychodzi mi ta recenzja. Nie ma za co specjalnie pochwalić, na bardzo surowe potraktowanie też “Unveiled” nie zasłużyło. Taki tam przeciętniak. Jeszcze nie skończyłem tej recenzji a już zastanawiam się, co sobie zapuścić za chwilę. Nie porwały mnie Blade Róże. Powodzenia chłopaki z następną płytą, ale mnie nie każcie jej słuchać.

Rage In Eden